Skąd się bierze smog i przyczyny zanieczyszczeń.
Głównym źródłem smogu jest tzw. niska emisja. Bierze się ona głównie ze spalin, które powstają w przydomowych kotłach i piecach. Zjawisko niskiej emisji jest stosunkowo łatwe do zaobserwowania. Zwykle w okresie jesienno-zimowym z kominów budynków, które ogrzewane są piecami i kotłami węglowymi, wydobywa się czarny dym. Ten dym niesie ze sobą toksyczne zanieczyszczenia, które są niebezpieczne zarówno dla środowiska naturalnego, jak i człowieka. Niska emisja dotyczy prawie wyłącznie kotłowni lokalnych (małych kotłowni zaopatrujących w ciepło kilka mieszkań/budynków) oraz indywidualnych kotłowni w domach jednorodzinnych i domowych pieców. Spalanie paliw zawsze powoduje emisję pewnej ilości zanieczyszczeń do atmosfery. Zanieczyszczenia te są w mniejszym lub większym stopniu toksyczne dla organizmów żywych i mogą dostawać się do organizmu nie tylko przez układ oddechowy, ale także przez skórę i układ pokarmowy podczas spożywania skażonego pożywienia.
Szkodliwe działanie pyłu PM10 / PM2,5.
Pyły zawieszone są nośnikiem związków toksycznych, takich jak wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne (WWA) i metale ciężkie (kadm i ołów). Stanowią poważny czynnik chorobotwórczy, osiadają na ściankach pęcherzyków płucnych, utrudniając wymianę gazową, powodują podrażnienie naskórka i śluzówki, zapalenie górnych dróg oddechowych oraz wywołują choroby alergiczne, astmę, nowotwory płuc, gardła i krtani. Nie istnieje próg stężenia, poniżej którego negatywne skutki zdrowotne, wynikające z oddziaływania pyłów na zdrowie ludzi, nie występują. Każda emitowana ilość jest szkodliwa. Grupą szczególnie narażoną na negatywne oddziaływanie pyłów są osoby starsze, dzieci i osoby cierpiące na choroby dróg oddechowych i układu krwionośnego. W przypadku roślin osadzający się na ich powierzchni pył może zatykać aparaty szparkowe oraz odbijać i pochłaniać promieniowanie słoneczne, utrudniając fotosyntezę.
PM10 – pyły o średnicy aerodynamicznej ziaren mniejszej niż 10 μm. Mogą docierać do górnych dróg oddechowych i płuc. Powodują zwiększenie zachorowalności na choroby układu oddechowego. Mogą być usuwane z atmosfery podczas opadów w ciągu zaledwie kilku godzin. Dopuszczalne stężenie średniodobowe w powietrzu PM10 wynosi 50 μg/m3.
PM 2,5 – pyły o średnicy aerodynamicznej ziaren mniejszej niż 2,5 μm. Mogą wnikać głęboko do płuc. Docierają do pęcherzyków płucnych, a następnie do krwiobiegu. Zagrażają zdrowiu, przyczyniając się do chorób serca, naczyń krwionośnych, dróg oddechowych oraz raka płuc. Powodują problemy z krążeniem i oddychaniem. Mogą pozostawać w atmosferze nawet do kilku tygodni. Według danych Komisji Europejskiej, z powodu zanieczyszczenia powietrza – charakteryzującego się wysokim stężeniem pyłów i aerozoli w atmosferze, tzw. cząsteczkami PM2,5 - tylko w 2010 roku w Unii Europejskiej zmarło przedwcześnie 420 tys. osób. Dopuszczalne stężenie PM2,5 wynosi 25 μg/m3.
Skąd się bierze smog i przyczyny zanieczyszczeń.
Głównym źródłem smogu jest tzw. niska emisja. Bierze się ona głównie ze spalin, które powstają w przydomowych kotłach i piecach. Zjawisko niskiej emisji jest stosunkowo łatwe do zaobserwowania. Zwykle w okresie jesienno-zimowym z kominów budynków, które ogrzewane są piecami i kotłami węglowymi, wydobywa się czarny dym. Ten dym niesie ze sobą toksyczne zanieczyszczenia, które są niebezpieczne zarówno dla środowiska naturalnego, jak i człowieka. Niska emisja dotyczy prawie wyłącznie kotłowni lokalnych (małych kotłowni zaopatrujących w ciepło kilka mieszkań/budynków) oraz indywidualnych kotłowni w domach jednorodzinnych i domowych pieców. Spalanie paliw zawsze powoduje emisję pewnej ilości zanieczyszczeń do atmosfery. Zanieczyszczenia te są w mniejszym lub większym stopniu toksyczne dla organizmów żywych i mogą dostawać się do organizmu nie tylko przez układ oddechowy, ale także przez skórę i układ pokarmowy podczas spożywania skażonego pożywienia.
Szkodliwe działanie pyłu PM10 / PM2,5
Pyły zawieszone są nośnikiem związków toksycznych, takich jak wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne (WWA) i metale ciężkie (kadm i ołów). Stanowią poważny czynnik chorobotwórczy, osiadają na ściankach pęcherzyków płucnych, utrudniając wymianę gazową, powodują podrażnienie naskórka i śluzówki, zapalenie górnych dróg oddechowych oraz wywołują choroby alergiczne, astmę, nowotwory płuc, gardła i krtani. Nie istnieje próg stężenia, poniżej którego negatywne skutki zdrowotne, wynikające z oddziaływania pyłów na zdrowie ludzi, nie występują. Każda emitowana ilość jest szkodliwa. Grupą szczególnie narażoną na negatywne oddziaływanie pyłów są osoby starsze, dzieci i osoby cierpiące na choroby dróg oddechowych i układu krwionośnego. W przypadku roślin osadzający się na ich powierzchni pył może zatykać aparaty szparkowe oraz odbijać i pochłaniać promieniowanie słoneczne, utrudniając fotosyntezę.
PM10 – pyły o średnicy aerodynamicznej ziaren mniejszej niż 10 μm. Mogą docierać do górnych dróg oddechowych i płuc. Powodują zwiększenie zachorowalności na choroby układu oddechowego. Mogą być usuwane z atmosfery podczas opadów w ciągu zaledwie kilku godzin. Dopuszczalne stężenie średniodobowe w powietrzu PM10 wynosi 50 μg/m3.
PM 2,5 – pyły o średnicy aerodynamicznej ziaren mniejszej niż 2,5 μm. Mogą wnikać głęboko do płuc. Docierają do pęcherzyków płucnych, a następnie do krwiobiegu. Zagrażają zdrowiu, przyczyniając się do chorób serca, naczyń krwionośnych, dróg oddechowych oraz raka płuc. Powodują problemy z krążeniem i oddychaniem. Mogą pozostawać w atmosferze nawet do kilku tygodni. Według danych Komisji Europejskiej, z powodu zanieczyszczenia powietrza – charakteryzującego się wysokim stężeniem pyłów i aerozoli w atmosferze, tzw. cząsteczkami PM2,5 - tylko w 2010 roku w Unii Europejskiej zmarło przedwcześnie 420 tys. osób. Dopuszczalne stężenie PM2,5 wynosi 25 μg/m3.